Το 1994, ο μακροπρόθεσμος πιστός πελάτης της Ferrari, Giampiero Moretti, ήταν ένας από τους λίγους που έπεισαν το Maranello να επιστρέψει στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων, κάνοντάς τους να καταλάβουν πόσο σημαντικό ήταν για την εταιρεία να επιστρέψει σε αυτήν την κατηγορία μηχανοκίνητου αθλητισμού στη μεγαλύτερη αγορά της, ήταν η Βόρεια Αμερική. Εκείνη τη στιγμή, είχαν περάσει σχεδόν 23 χρόνια από την τελευταία φορά που η Ferrari συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων IMSA με τη Ferrari 312 PB το 1971 και ως εκ τούτου χρειαζόταν ένα εντελώς νέο αυτοκίνητο για να αγωνιστεί.
Ένα μεγάλο μέρος της απήχησης της Ferrari F40 είναι το πόσο ακατέργαστο και ανόθευτο φαίνεται. Κατασκευάστηκε ως αγωνιστικό αυτοκίνητο για το δρόμο και είναι περήφανο για αυτό. Δεν υπάρχει κανένα τέχνασμα εδώ. Αυτό είναι ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο πρώτα και ένα αυτοκίνητο δρόμου μετά. Οι προβολείς και τα πίσω φώτα είναι απλώς μια πρώτη σκέψη για να είναι συμβατό με το δρόμο. Η καμπίνα είναι μικρή, η θέση του καθίσματος είναι στενή και άβολη, η ανάρτηση είναι σκληρή και υπάρχει ένας τόνος υστέρησης από τον κινητήρα Twin-turbo V8… αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία.
Η Ferrari F40 είναι μια εμπειρία γιατί δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο. Δεν μπορείς απλά να βγεις έξω και να αγοράσεις κάτι παρόμοιο, ακόμα κι αν έχεις όλα τα χρήματα του κόσμου. Το μόνο που πλησιάζει ένα F40 είναι ένα άλλο F40. Ήταν το τελευταίο αυτοκίνητο που υπέγραψε ο ίδιος ο Enzo Ferrari. Κατά μέσο όρο, εξακολουθεί να θεωρείται η καλύτερη Ferrari που κατασκευάστηκε ποτέ.
Το 250 ήταν ένα σημείο καμπής για τη Ferrari. Ξεκίνησε περαιτέρω την εταιρεία και εδραίωσε τη θέση της ως θρυλική αυτοκινητοβιομηχανία. Ταξινομημένη ως σπορ αυτοκίνητο, η Ferrari 250 SWB ήταν εξίσου εύκολα ένα αξιοπρεπές αυτοκίνητο GT στην καρδιά μας, ανάλογα με το μοντέλο. Η Ferrari κατασκεύασε πολλές διαφορετικές παραλλαγές, αλλά όλες ονομάστηκαν 250. Διαδέχτηκε το 275 και το 330, εξακολουθεί να έχει σεβασμό από τους περισσότερους ανθρώπους, που θεωρείται ίσως το καλύτερο αυτοκίνητο δρόμου της Ferrari όλων των εποχών.
Επίσημα, η Ferrari 250 SWB προσφέρθηκε σε μακρύ μεταξόνιο, κοντό μεταξόνιο και Europa. Το Europa ήταν το GT της σειράς, με μακρύ μεταξόνιο 2.800 mm. Το LWB ήρθε στα 2.600 mm και το SWB στα 2.400 mm. Το SWB ήταν το πιο ευκίνητο και ευκίνητο από τα τρία, αλλά πολλά από αυτά ήταν κάμπριο. Και οι τρεις έφεραν έναν ατμοσφαιρικό V12 3,0 λίτρων με 300 ίππους. Όσο κι αν μου αρέσουν τα σημερινά V12 της Ferrari, δεν πλησιάζουν καν ένα V12 μικρού κυβισμού όπως αυτό που υπάρχει στο 250. Ακούγεται μηχανικό και ζωντανό, αν αυτή είναι η ακριβής φράση που ψάχνω. Τότε δεν γινόταν τίποτα συνθετικά. Όλα όσα ακούτε προέρχονται από τον κινητήρα, προέρχονται από μεταλλικά μέρη που τρίβονται μεταξύ τους.
